Net op de valreep kregen we van Uitgeverij Silvester nog een eindejaarscadeautje: de volgende 2 hardcoveralbums van de iconische reeks Walking Dead. In deze beide bundelingen samen zijn er zoals steeds 12 issues te vinden, wat ongeveer overeenkomt met de US issues die in 2015 op de markt kwamen.
Er spelen weer meerdere verhaallijnen tegelijkertijd: Carl gaat achter Lydia aan naar de Fluisteraars, Maggie moet een harde beslissing nemen, en het veilig gewaande paradijs dat Rick en de zijnen hebben geschapen krijgt te maken met een bloedige waarschuwing. Om daarmee om te kunnen gaan gaat Rick zelfs raad vragen aan zijn grootste vijand Negan. Genoeg stof dus om het verhaal boeiend te houden.
Waar Kirkman vroeger al zei dat deze reeks in de eerste plaats over mensen ging en niet over zombies kunnen we dat in deze beide albums volledig onderschrijven. De wandelende doden spelen nauwelijks een rol.
Wel krijgen we diepgravende portretten van een aantal personages. Michonne bijvoorbeeld. Keihard aan de buitenkant maar vanbinnen een wrak. De analyse van haar persoonlijkheid en hoe ze zo geworden is wordt op een volwassen manier verteld. Geen zeemzoeterige emoties, die trouwens volledig misplaatst zouden zijn in deze reeks, wel het harde leven dat een vrouw opzadelt met een negatief zelfbeeld en schuldgevoel.
https://www.bleedingcool.com/wp-content/uploads/2015/03/The-Walking-Dead-139-2015-Page-19-600x922.jpgEzekiel, ondanks zijn eerdere status, blijkt bij momenten niet meer te zijn dan een gewone man, onderhevig aan emoties en geplaagd door onzekerheid.
Ook Alpha, de moeder van Carls grote liefde (want dat is elke kalverliefde immers) Lydia, blijkt een gelaagde persoonlijkheid te hebben en zich anders voor te doen dan ze diep vanbinnen is.
Maar naast de portretten van individuele personages schetst Kirkman ook hoe een maatschappij omgaat met angst en bedreigingen, hoe leiders keuzes maken en soms van hun goedbedoelde principes moeten afstappen of op weinig democratische manier beslissen wat, volgens hen, goed is voor de hele gemeenschap en dat als marsroute uitzetten. Leiderschap is soms balanceren op een wel zeer slappe koord.
In die zin mag Kirkman zich een volwaardig erfgenaam noemen van Nobelprijs winnende auteurs als William Golding (Lord of the Flies) en José Saramago (De stad der blinden) die ook beschrijven hoe een micromaatschappij zich organiseert. Niet altijd even fraai trouwens, maar dat weet de fan van Walking Dead al.
De tekeningen van Charlie Adlard worden ondersteund door de grijstonen waarvoor Cliff Rathburn verantwoordelijk is. Het spelen met licht en schaduw zorgt nog steeds voor een indringende sfeer. Enkele tekeningen zijn paginagroot, soms beslaan ze zelfs een dubbele pagina. Er zijn stukken zonder tekst, waar de tekeningen sprekend genoeg zijn. De afwisseling tussen dynamische actiescenes en beklemmende sfeer die bij bepaalde conversaties heerst maakt het een blijvend boeiend geheel.
https://readcomics.io/images/manga/the-walking-dead/145/14.jpgDe reeks loopt nu al een paar jaren. Wie niet van in het begin op de kar sprong maar zich toch aangesproken voelt door deze mooie reeks ziet zich voor het probleem gesteld dat 25 hardcovers ineens in huis halen een aanslag is op de portefeuille-inhoud. Gelukkig kan je dan opteren voor de softcoverversie die Silvester ook op de markt brengt, maar de hardcovers staan wel al veel verder . Een alternatief is om met een nieuwe cyclus te starten. Die begon in deel 22, waar er in het paradijselijke Alexandria geen vuiltje aan de lucht is tot de Fluisteraars opduiken en ook eigen inwoners door allerhande, puur menselijke, intriges donkere schaduwen werpen over de gemeenschap.
The Walking Dead blijft een zeer boeiende reeks die de wandelende doden hiervoor niet eens nodig heeft!
