Sommige jaartallen werden ons in de les geschiedenis bijna letterlijk in het hoofd geramd. Zo is er in elke eeuw wel een jaartal dat we moesten onthouden. Dat van de 17e eeuw is in mijn geval 1648, het einde van de 80-jarige oorlog. Maar misschien was 1666 wel belangrijker.

In dat jaar werd Londen in de as gelegd. Steden waren in die tijd nog heel middeleeuws met smalle straatjes en veel huizen die uit brandbaar materiaal waren opgetrokken.

De man van het jaar is ene Thomas Farynor, een bakker die vergat het vuur van zijn oven te doven. Een genster kon op het einde van een kurkdroge zomer een waar inferno ontketenen.

In dit verhaal komen we door het verslag van Samuel Pepys te weten hoe de brand door foute beslissingen van een laffe burgemeester eerst vrij spel kreeg en hoe sommigen hun kans schoon zagen een slag te slaan.

http://www.planetebd.com/dynamicImages/album/page/large/26/99/album-page-large-26999.jpg

Het tekenwerk van Stevan Subic blinkt niet uit door gedetailleerde gelaatstrekken. Hij slaagt er wel in de sfeer van verzengende hitte op te roepen. Die wordt nog benadrukt door de inkleuring door Scarlett. Zelden was een naam toepasselijker.

Het scenario is van Duval en Moustey. Ze vertellen het verhaal zonder veel emotie. Het is een getuigenverslag, dat hier en daar wat opgesmukt werd. Op die manier sluipen minder fraaie kanten van sommige mensen naar binnen, en worden die gespiegeld aan meer heldhaftige daden. Maar je wordt op geen enkel manier echt in het verhaal gezogen. Je blijft een afstandelijke toeschouwer, knabbelend op een zoutje, nippend aan je glas.

De Grote Brand van Londen woedde 4 dagen en legde wat we nu kennen als de City volledig in as. Officieel waren er maar een handvol slachtoffers. Maar het inferno moet verschrikkelijk geweest zijn. Door de afstandelijkheid waarmee het verhaal benaderd werd wordt de kans gemist dat ook daadwerkelijk bij de lezer op te roepen.