Het gesticht van Krijs is (als we Commandant Grek, gevangenen van de tijd meerekenen) alweer het 32ste album van Storm. Dat begint toch ook al een behoorlijk aantal te worden. De hoofdvraag die zich stelt is of dit nieuwste verhaal kan boeien.
Het verhaal in een notendop: Storm is vergiftigd opgenomen in het ziekenhuis, waar hij vecht om z’n leven. Het gif speelt met z’n geest en stort hem en z’n kompanen in een uiterst hachelijk avontuur.
http://www.familietroch.be/STRIPINFO/Storm31a.jpg
Het idee achter dit verhaal is best wel origineel. Het uitgangspunt zorgt ervoor dat de start anders is dan wat we reeds eerder zagen in de avonturen van Storm en de zijnen. Toch vind ik dat het verhaal tekort schiet om echt te boeien. Een van de redenen hiervoor is volgens mij dat 44 bladzijden echt wel te weinig is om je mee te trekken in het verhaal. Zoals ik het ervaar, zijn het voornamelijk de onderlinge gevoelens tussen de protagonisten die hier belangrijk waren, maar er is dus te weinig aandacht uitgegaan naar de uitwerking daarvan. Een ander gevolg van het beperkt aantal pagina’s is dat ook het verhaal en de gebeurtenissen vaak te oppervlakkig gebracht worden.

De tekeningen van Molenaar vind ik naar goede gewoonte dik in orde. Ze geven nog steeds de sfeer weer van Lawrence die met zijn schilderwerk een realistische omgeving wist te scheppen. Molenaar tekent dan wel minder gedetailleerd en minder foutloos -iets wat opvalt bij verschillende koppen- maar toch voldoet zijn werk perfect om deze reeks levendig te houden.
http://www.familietroch.be/STRIPINFO/Storm31b.jpg
Zonder iets te willen verklappen geef ik toch nog even mee dat het einde erg beloftevol is. Ik kijk al lang uit naar een totaal nieuwe wending in de verhalen van Storm, Nomad en Roodhaar en de laatste prent in dit album is daarvoor erg veelbelovend. Het wordt dan ook met zekere spanning uitkijken naar het volgende album.

Besluit: dit album is zeker geen topper. Het zal in de liefhebbers hun collectie niet ontbreken, maar komende verhalen zullen meer in hun mars moeten hebben.

Een standaard stripalbum heeft al enkele decennia 48 pagina's met 46 platen. Ook hier waren die 2 lege pagina's (bij 44 platen) net nodig om verhaal goed af te ronden. Bij Januari Jones deel 10 van dezelfde uitgever ook maar 44 pagina's benut: en ook hier waren die 2 lege pagina's nuttig van pas gekomen in het verhaal.
Franse strips hebben gelukkig nog steeds 46 platen, maar hebben in principe niet te maken met dat "EPPO-effect": 11x 4 platen per nummer i.v.m. voorpublicatie.
In Frankrijk zien we zelfs tendens om juist meer dan 46 platen per album uit te geven. Zie o.a. de recente Atom Agency deel 1.
Weiger in elk geval stripalbums met 44 platen aan te schaffen. Vaak moet er ook nog € 1 meer voor betalen dan bij andere uitgevers met 46 platen per album...

Ik kan me wel in de recensie vinden. En ik vond daarbij dat de (grappig bedoelde?) vergelijkingen met aardse zaken wel erg dik rondgestrooid werden. Het deed me hier en daar zelfs aan Donald Duck denken, waar een bestaande benaming van iets ook wel eens een beetje veranderd wordt.

Ik ben Storm fan van het eerste uur. Ik wil ook best accepteren dat andere tekenaars de serie overnemen. Maar het moet wel Storm blijven. Dit was voor mij teveel gekeuvel en teveel Donald duck-achtig.

Wat ik wel positief vond, is dat er met de vertelwijze wordt gespeeld. Storm die iets vervelends in de distilleerderij meemaakt, waar je pas later, door de ogen van de andere twee hoofdrolspelers, achterkomt wat er gebeurt is.

En het einde kon wel eens een opmaat zijn naar een heel nieuw hoofdstuk in het leven van onze held Storm. Hopelijk lezen de makers de reeks nog eens door en proberen ze ook inhoudelijk die naar beste vermogen voort te zetten.