Een nachtmerrie, de hel,... je kan vele bewoordingen bedenken om de loopgravenoorlog (WO I) proberen te beschrijven. Echter het woord 'proberen' is daarbij belangrijk. Er is een verschil tussen intellectueel iets snappen en het ook echt voelen in je onderbuik. En dat is net wat deze reeks, en zeker dit deel doet.

Het start in de loopgraven, bij Charley, wanneer de geallieerden afzien en aan het verliezen zijn. Dit verlies wordt betaald in bloed en dood en dat wordt je zeer duidelijk getoond. Maar ook het sluipende van zo'n oorlog wordt getoond: de psychische tol van zoiets mee te maken, dag na dag, zonder enig respijt. Dit is rauwe oorlog, niks mooi aan, en je voelt het.

En als dan, door een wonde, Charley naar huis wordt gestuurd om even te bekomen, dan denk je, net zoals de soldaten zelf, dat hij eindelijk rust zal kennen. Alleen de Duitsers waren daar niet van op de hoogte en voeren zware bombardementen uit op zijn woonplaats. Er is geen rust te vinden. Oorlog is overal en blijft er op inhakken.

En eigenlijk zou ik in deze samenvatting ook nog moeten vertellen hoe het met Charley zelf gaat, hoe hij de oorlog probeert te overleven, fysiek en mentaal, en hoe thuiskomen in een oorlogssituatie voelt. Maar dat moet je zelf maar lezen..

Dit is een ouder verhaal en werd oorspronkelijk in een magazine gepubliceerd. Daarom dat je regelmatig bladzijdes tegenkomt met de titel in het groot op, maar vooral ook dat het in zwart-wit is. Maar laat dat je niet tegenhouden. Deze twee kleuren zijn uiterst geschikt voor dit verhaal. Het geeft de hardheid zonder enige afzwakking of verbloeming weer, wat er toe leidt dat je mee in het brein van Charley, een soldaat aan het front, springt en beter kunt voelen wat dat betekent.

Conclusie: absolute aanrader voor iedereen

Zelf vind ik het wel mooi getekend en heb geen bezwaar tegen zwart / wit. Er zijn een aantal tekenaars (o.a. Bernie Wrightson en Charles Burns) die heel goed weten om te gaan met deze 'beperking'. Deze serie staat nog op mijn lijstje nog-te-lezen in ieder geval.

Persoonlijk vind ik het moeilijker om 'mooi' te gebruiken als er een hel wordt weergegeven, maar ik vind je punt wel terecht.. het is krachtig getekend en heeft duidelijk zijn impact niet gemist (bij mij).

Dus ja, eentje dat bij mij toch hoog staat en hopelijk ook bij jou (wanneer je er toekomt). Geniet er van! :-)