Bij het horen van het woord ‘necromancers’ krijg je niet bepaald een vrolijke ingeving. Laat dat nu net wel zijn wat dit album je brengt.

Acher en zijn zus Morla zijn beiden Necromancers die op zoek gaan naar de krachten van een oude magiër Boph-êt. Zo kunnen ze hun kennis en vaardigheden aanscherpen en zich laten bijstaan door de geest van deze figuur. Echter blijkt de oude magiër nog wat strepen op zijn kerfstok staan hebben, want bij de bezwering neemt hij het lichaam van Morla over. Met de hulp van 3 onhandige geesten (een verstrooide geleerde, een onhandige krijger en een sexy buikdanseres) moet hij proberen zijn zus te bevrijden van deze kwade geest. Via een handelaar komt hij meer te weten over de achtergrond van de magiër Boph-êt en wie zijn vijand was destijds. Het doel is bijgevolg om de geest van zijn vijand op te zoeken zodat ze opnieuw de kwade geest kunnen doden. Of dit lukt is maar de vraag ?

Necromancers betreft een volledig verhaal in 2 delen, via het scenario van Olivier Gay (‘Démonistes’ in het Frans) en het tekenwerk van Tina Valentino (‘La driade’ in het Frans). Beide relatief nieuwe namen, die werken onder het toeziend oog van Christophe Arleston. Met zijn label onder Drakoo heeft hij al wat moois op de markt gebracht (Artilleuses, De eed van Staal, Terrence Trolley,…) en dit tweeluik hoort daar ook bij.

Arleston zijn invloed merk je van de eerste minuut: de Oosterse sferen die zo uit Danthrakon lijken te komen, de personages uit Ythaq, de typische humor,… alle ingrediënten samen vormen de ideale mix. Of toch niet? Want dan heb je een stevige basis nodig en daar mankeert het wat aan kracht. Het verhaal is vrij simplistisch gehouden, ook al omdat de humor vrij primeert. Het blijft allemaal vrij luchtig en open. De tekeningen zijn dan wel van de bovenste kwaliteit met een fraaie uitwerking van de decors en personages. Tina Valentino is een naam die we nog zullen horen.

Of Arleston ‘herrezen’ is met dit album, valt te betwijfelen maar gelukkig leeft hij nog ! Dit blijft dan ook aangename lectuur voor een avond na een intensieve werkweek/dag.

3,5/5 sterren

Klinkt als een typisch Arleston album: een verhaaltje dat lekeer wegleest met leuk tekenwerk en je bent het vergeten van zodra je het album dicht slaat. Altijd fijn, maar ik heb het inmiddels zel gezien.