Ligt dat nou aan mij?

Ik heb de indruk dat boeken, films en ook strips steeds moeilijker worden om te volgen. Als voorbeeld noem ik de simpele detective à la Sherlock Holmes en Agathe Christie; eenvoudige verhalen waarbij een misdaad wordt opgevoerd en de schrijver ons helpt om de dader op te sporen. Recht toe, recht aan, geen zijpaden.
Het is niets ongewoons tegenwoordig bij een televisiefilm (bijv. ‘Law en Order’ en ‘C.S.I.’) twee (zelfs drie) misdrijven tegelijk te behandelen en daarnaast nog aandacht te besteden aan de persoonlijke problemen van de betrokken detectives. Een inspecteur moet, na een klopjacht op een seriemoordenaar, bij thuiskomst een indringend gesprek voeren met zijn gedrogeerde dochter in de pubertijd, die hij alleen moet opvoeden omdat hij onder droevige omstandigheden weduwnaar is geworden. In de cultsfeer is het mogelijk dat na een flashback de toekomst wordt belicht om direct daarna weer in het heden terug te keren. Het is heel artistiek bewust vaag te doen; de lezer mag, net als bij een modern schilderij, zelf invullen wat een en ander betekent. Verhaallijnen, rode draden worden al dan niet opzettelijk, verdoezeld. Ik meen dat bijv. te zien bij een man als Bilal, die ik overigens erg bewonder. Bij sciencefiction, horror en fantasy schijnen auteurs zichzelf niet meer in de hand te houden. Het toppunt is natuurlijk Andreas, die voor velen niet te volgen is. Desondanks houd ik van laatstgenoemde, maar moet wel alle zeilen bijzetten om ‘Arq’ te lezen.

Duidelijkheid, helderheid schijnt niet trendy te zijn. Of word ik gewoon oud?

Over het tweede ga ik me niet uitspreken, maar ik vind wel dat het moet kunnen dat pas op het einde van een reeks alle stukjes in elkaar vallen.
Pas bij het einde van het tweede deel Largo Winch weet je wie het gedaan heeft of zo.;)
Zei iemand daar slecht voorbeeld?

Als je Monster leest, wordt de waarheid beetje bij beetje vrijgegeven. Perfect mogelijk.
En ik heb al veel kritiek gehoord op Nausicaä, maar dat is toch enkel van lezers die gestopt zijn tijdens of na het eerste deel. Als je verder leest, wordt alles langzaam duidelijk.
En als je naar detectives grijpt, zelfs bij Detective Conan is alles vaak vaag, tot je op het einde beseft dat je een groot deel van de hints gemist hebt (de occasionele deus ex machina niet te na gesproken).

Maar voor de rest geef ik je volledig gelijk. Transcendent gezwans en artistieke flou worden langzamerhand schering en inslag. Je vraagt je soms af of er gewoon een laatste deel ontbreekt (de schrijver is overleden en kon dus zijn samenvattende puzzel niet meer op papier zetten), of dat er wat bijkomende vragen worden opgeworpen die nooit zullen opgelost worden, maar enkel dienen om de lezers nog 10 extra delen te laten kopen vóór ze beseffen dat dat toch nergens toe leidt (XIII, iemand?).
Andreas lees ik zelf ook supergraag, maar aan Arq ben ik nog niet begonnen. Achteraf bezien misschien nog niet zo slecht, want aan een verhaal zonder einde (cave: een open einde is ook een einde) heb ik dus niks.

Het fenomeen is niet helemaal nieuw. David Lynch maakt al jaren films en TV-serie(s) die vrij onduidelijk zijn maar de middelmaat beduidend overstijgen. Twin peaks is ondertussen al 20 jaar oud. Wel is het zo dat het een opgang gemaakt heeft. Misschien is dit wel te wijten aan Tarantino. Met films als Reservoir Dogs en Pulp fiction heeft hij aangetoond dat ook een ruimer publiek wel een versnipperde structuur lust.

Misschien heeft dat strip-, film- en andere makers aangespoord om hetzelfde te proberen. Nu is het vroegere randfenomeen uitgegroeid tot mainstream en is het zowat ingeburgerd.

Ik heb er geen probleem mee, ik hou wel van een wat atypische structuur.

Het probleem is dat de makers er altijd maar verder willen in gaan. Neem nu de serie Heroes, in het begin een heel goede serie, maar de makers hebben daar zo veel vervolgen aan gebreid dat het één soep werd waar ze zelf niet meer aan uitkonden.

Dan vind ik dat het bij strips nog meevalt (buiten XIII, dat ik al bij nummer 11 opgegeven heb).

Maar geen nood Hans, elke beweging kent een reactie. Dat geldt niet alleen in de fysica, maar ook in de filosofie, mode en de overige kunsten. Binnen een paar jaar wordt het weer bon ton om een rechttoe-rechtaanverhaal te vertellen.

Ik heb de indruk dat hier enkele dingen zijn die wat het zelfde gevoel bij je opwekken
- Auteurs die er gewoon niet in slagen hun verhaal duidelijk te brengen (kloefkappers, zoals ze wel eens zeggen)
- Auteurs die graag vaag en mysterieus doen (*kuch* Dufaux *kuch*)
- Auteurs die graag voor de hand liggende dingen weg laten om de intelligente lezer niet te beledigen. Sommige van deze auteurs laten soms wat te veel weg.

Achja, soms mag het wel al eens moeilijker zijn, het moeten niet allemaal Jommekos ( olé) ofte De Kampioenen te zijn waar de banaliteiten vanaf druipen ... maar gelijk heb je dat sommigen er maar op los slaan met esoterisch gedoe en kwakzalverige onjuistheden en grensloze idioterieën en ... tot het niet meer leuk is ... en de lezer na het 3de of 87ste album alsnog afhaakt.
Het kan ook zijn dat je wat oud wordt ( zeg ik tegen mezelf) en niet zo goed meer kan volgen ... 8).