Recensie

Cassio 6 De lokroep van de pijn


Cassio, of voluit Lucius Aurelius Cassio, is een jonge briljante advocaat die het schopte tot lijfarts van keizer Antonius. Zijn succes en zijn eigenzinnig karakter zorgde er echter voor dat hij niet alleen maar vrienden had. Op de eerste pagina’s van het eerste album wordt hij dan ook vermoord door vier onbekenden. De eerste cyclus van vier albums had dan ook tot doel om die vier moordenaars te ontmaskeren. In dit zesde deel komt er een einde aan de tweede cyclus die zich afspeelt in het jaar 144 in Rome, één jaar voor de moord zal plaatsvinden. In die tweede cyclus wordt er vooral gefocust op de drijfveren om Cassio uit te schakelen.

Door het geheimzinnige poeder, dat er voor zorgt dat Cassio alle verwondingen en ziektes kan genezen, redt hij de keizer en wordt hij zijn vertrouweling. Dat is niet naar de zin van zijn tegenstanders die ook in de gunst van de keizer willen raken. Zij willen immers van het Romeinse rijk een christelijk rijk maken, met de keizer als de vertegenwoordiger van God op aarde. Dit zou volgens hen de eenheid van het Romeinse volk versterken. Natuurlijk zou het ook hun eigen invloed en rijkdom vergroten, maar helaas staan Cassio en de huidige keizer hen in de weg. Ze spannen dan ook een valstrik voor Cassio, samen met Alva en Antinoë, vroegere medestanders van Cassio.

Net zoals in enkele van zijn andere reeksen, zoals Empire U.S.A. en Sherman, switcht Desberg regelmatig tussen twee tijdperken. Naast het verhaal in het verleden, gaat ook het verhaal van Ornella Grazzi, in het huidige Rome verder. De jonge archeologe ontdekte het lege graf van Cassio en probeert nu zijn ganse levensloop te reconstrueren. Het geheimzinnige poeder heeft ook hier een grote invloed op het verhaal. Hoewel het poeder van het vermalen lichaam van een verdwenen god zou zijn en dus van heidense herkomst is, is het Vaticaan er toch erg geïnteresseerd in. Naast Tannhäuser, die werkt voor de Congregatie voor de Doctrine van het Geloof, zijn er nog geïnteresseerden. Het leven van Ornella is dan ook niet veilig meer. Gelukkig wordt ze bijgestaan door Maria, de huishoudster-non van Tannhäuser.

Dit alles wordt door Henri Reculé vakkundig in beeld gebracht. In tegenstelling tot sommige andere reeksen, staat hij in voor het volledige verhaal, dus hier geen andere tekenaar voor een andere tijdsperiode. Het zorgt voor een leukere leeservaring, omdat de tekeningen gelijkwaardig blijven. En die tekeningen mogen gezien worden. Cassio en de rest van de cast lopen in een prachtig decor rond. Actie wordt geloofwaardig in beeld gebracht en het moeilijkste van al, lange dialogen, blijven door een goede beeldregie toch interessanter dan pratende hoofdjes.

Hoewel dit deel dus weer het einde van een cyclus is, is het mysterie nog lang niet opgelost. Dit belooft voor de toekomst!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.