Recensie

De smaragdridders 3 De bedrieger


Wie graag een introductie heeft op de werken van Anne Robillard en Tiburce Oger, verwijs ik graag naar de recensie van deel 1.

Wellan, commandant van de Smaragdridders, stuitte op het einde van deel 2 op informatie over de Onyx ridder van Smaragd, die in lang vervlogen tijden tovenaar en afvallige werd genoemd. Waar je dan verwacht in deze derde telg onmiddellijk aan te sluiten bij deze ontdekking, valt direct op dat de auteurs ook nu weer een behoorlijke sprong voorwaarts in de tijd hebben gemaakt. Hoewel niet direct zichtbaar aan de meeste hoofdrolspelers, is een van de hoofdfiguren uit het tweede deel, Kira, nu een jonge vrouw (of beter gezegd: elf-vrouw). Ook de verwijzingen naar eerder geleverde strijd tegen de wezens die de mensenwereld willen binnenvallen, wijst erop dat er al de nodige tijd is verstreken. Eerlijk gezegd verbaasde ik mij over het feit dat de strijd tegen de duistere wezens uit het land Irianeth niet uitvoeriger is uitgewerkt. In dit derde deel is wel sprake van eerder geleverde gevechten, maar pas halverwege het album mogen we daar voor het eerst getuige van zijn. Let wel: dit is geen kritiek, integendeel! Deze keuze maakt dat de reeks niet verzeilt in eindeloze albums vol gelijkaardige scènes. Het verhaal achter de (hoofd)figuren primeert en verheft het geheel boven een doorsnee hak-en kap-strip.
Vast staat dat dit verhaal heel wat vragen onbeantwoord laat. Het verhaal van Sage, een Smaragdridder met insectengenen, is verre van uitverteld en het is behoorlijk zeker dat hij een hoofdrol zal spelen in minstens één volgend deel. Welke rol dat zal zijn is allerminst duidelijk want op dat punt heeft de scenarist goed de nieuwsgierigheid kunnen wekken.

De tekenstijl uit eerdere delen blijft gehandhaafd en oogt vrij slordig. Globale scènes zien er behoorlijk chaotisch uit en zijn verstoken van veel details. Dit is wel een stijl die goed past bij de strijdtaferelen. De donkere en in elkaar lopende beelden met hun beperkte kleurenpalet bieden de kans om de fantasie z’n werk te laten doen maar zorgen ook voor een bedrukte sfeer.
Toch weet de tekenaar van dienst, Tiburce, ondanks het vage tekenwerk op de goede momenten de nodige mimiek naar voor te brengen. Je leest niet alleen, maar je voelt ook dat het verhaal omtrent het personage van Sage nog niet is uitverteld.

Besluit: dit album kon me zeker bekoren.Laat het volgende deel maar komen...



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.