Recensie

Zwart gat 1 Zwart gat


Toen ik dit boek begon te lezen, dacht ik: 'Wat voor iets is dit?' (alleen in iets hardere bewoordingen). Maar ik heb nooit een boek kunnen neerleggen zonder het einde te weten, dus gaf ik ook hier niet op. En dat heb ik me absoluut niet beklaagd.

Het 'simpele' (nou ja) verhaal van deze strip bestaat uit het volgen van een aantal tieners terwijl ze langzaam aan volwassen worden. Om daar te geraken komen ze natuurlijk de nodige obstakels en ongemakken tegen. Meer bepaald passeren drugs, alcohol, sex en bijhorende ziektebeelden, van een kater tot een sexueel overdraagbare ziekte, de revue. Die laatste ziekte vormt het grote gespreksonderwerp waar alle tieners slechts over durven fluisteren. Als je het hebt, krijg je immers een fysieke afwijking (een staart, een extra mond, builen,..) waardoor de rest van de tieners je dan weer links laten liggen en zelfs actief verstoten. En hierdoor gaat het verhaal ook over vriendschappen en hoe ze op de proef gesteld worden en daardoor soms zwaar falen. Af en toe slaagt zo een vriendschap er in om juist te gaan schijnen in deze zware omstandigheden. Het is een weerspiegeling van het leven: soms goed en soms slecht maar het blijft wel onherroepelijk doorgaan.

http://www.michaelminneboo.nl/wp-content/uploads/2012/02/zwartgat.jpg

Voor sommigen is dit een verhaal dat handelt over de opkomst van AIDS en hoe de slachtoffers bijna uit de maatschappij geduwd werden. En dat zit er misschien wel in, maar voor mij is het toch voornamelijk de strijd naar zelfstandigheid dat naar voor komt. Het horen bij een groep was eens oh zo belangrijk, ook al moesten er daardoor anderen afgestoten worden. Maar zo ontdek je langzaam aan ook wat er echt toe doet en welke relaties dit proces overleven en belangrijk zullen zijn in je verdere leven. Het boek beschrijft de rebel, de ontdekker en de outcast aanwezig in elke tiener.

Ondanks de zwart-witte tekeningen en het hevige contrast er tussen, is dit boek alles behalve zwart-wit. Het munt uit in het tonen van de interessante grijze zone tussen het zwartte en witte in het leven. Maar het wordt allemaal net een beetje uitvergroot en intenser weergegeven door Charles Burns en dat maakt het dan weer perfect voor de gebruikte tekenstijl. Door de schaduwtechniek (zwarte inkleuring) zouden de tekeningen een zeer zware indruk kunnen achter laten maar ze zijn niet super gedetailleerd of complex waardoor het juiste evenwicht bereikt wordt.

In het kort: een terechte aanvulling in de Classics-reeks.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.