Recensie

Amorfati (Don Lawrence Collection) 1 Vlees en bloed


De cover van deze strip toont ons al wat we kunnen verwachten. Op de voorkant zie je een jonge dame, schijnbaar rustend op een bed. De tekening loopt echter door op de achterkant. Daar zie je een mes in haar rug geplant.
Het is typerend voor de 15 korte verhaaltjes die we in Amorfati krijgen: het venijn zit'em in de staart. Elk verhaal kent een noodlottige wending. Met een titel die zoveel betekent als 'liefde voor het noodlot' kan je natuurlijk niet anders.

Scenarist René Leisink tekent gewoonlijk cartoons in diverse Nederlandse dagbladen en tijdschriften onder het pseudoniem 'Argus'. Hij ziet dus veel passeren, en veel van wat hij ziet is miserie. Wellicht is dat de drive geweest om deze noodlottige verhalen te produceren. Iedereen komt er bekaaid van af: de politie is niet al te snugger, gangsters zien hun complotten gedwarsboomd, en let op voor eenzame moeders...

Elk verhaal zit snor. Op 4 gebalde pagina's sleept Leisink de lezer mee. Na enkele verhalen, als het opzet doorgedrongen is, begin je je af te vragen wie er het loodje zal leggen, of de gevangenis indraait, als een soort perverse voyeur.

Leisink tekent niet zelf. Daar had hij geen tijd voor. Geen nood, Studio Noodweer, waartoe ook Leisink behoort, heeft tekenaars genoeg. Je krijgt dus verschillende tekenstijlen, en dat stoort hoegenaamd niet. Integendeel, de stijlbreuk zorgt ervoor dat je als lezer makkelijker kan overstappen naar alweer het volgende verhaal. De meeste tekenaars hanteren een cartoonachtige 'Eppo-stijl', wat prima is voor grappige verhalen. Maar hun stijl blijkt ook hier te werken.

Amorfati 1 is alvast heel geslaagd te noemen. Laat de volgende bundel maar snel komen!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.