Recensie

Kogaratsu 13 Taro


Het doet ietwat vreemd aan: 4 jaar na het vorige album verschijnt een nieuw verhaal over een samoerai in het Japan van de 17e eeuw. Kogaratsu is ons ondertussen al bijna 30 jaar bekend. het eerste album verscheen immers al in 1985 in de collectie Dupuis avonturen. Ondertussen is dit deel 13 al het 14e in de reeks, en neen, dit heeft niets te maken met het bijgeloof dat ontsproot aan het laatste avondmaal, maar simpelweg met het feit dat de korte verhalen die in het tijdschrift Robbedoes verschenen waren voor De bloedlotus (deel1 uit de reeks) achteraf als deel 0 van de reeks in een album werden gegoten.

Indertijd was Kogaratsu een buitenbeentje in de stripwereld. Ik herinner me niet dat er voor Koga een andere samoerai een eigen reeks had. In dezelfde periode verscheen op de toenmalige BRT ook een samoeraireeks, getiteld Shogun. Misschien dat daar een idee aan ontleend werd, alleszins dacht ik dat toen als tiener al, ook al heb ik nooit de TV-reeks daadwerkelijk gezien...

Nu in het 1e kwart van de 21e eeuw liggen de zaken wel anders. We kennen ondertussen echte samoerai-cultreeksen zoals Okko en, jawel, Samoerai. Een korte vergelijking ligt dan ook voor de hand.

Het complexe in de verhaallijnen van Okko (waar elk verhaal over 2 albums wordt uitgesponnen) en Samoerai is bij Kogaratsu heel wat minder. Het album Taro is een recht-voor-de-raapse avonturenstrip. Kogaratsu krijgt een opdracht van een oude bekende (wat mooi dat liefde zovele jaren later alsnog kan geconsumeerd worden...) en deze situering vult het eerste kwart van het album. Wat daarna volgt is de simpele uitvoering van die opdracht. Nu ja, simpel is het niet, er zijn complicaties en er worden gevechten geleverd, maar wel simplistischer dan wat we bij de modernere samoeraistrips gewoon zijn. Stoort dit? Niet echt.

Veel gedoe met geesten ed komt hier niet voor, de enige echte verwijzing naar de voor ons vrij onbekende wereld van het middeleeuwse Japan is het lampionnenfeest.

Ook grafisch is het allemaal heel wat minder dan bij de moderne strips. Uitklapbare pagina's om een groot gevecht met veel detail weer te geven moet je hier niet zoeken. De decors zijn soms zelfs wat minimalistisch. En toch werkt het! De tekeningen worden enorm ondersteund door de inkleuring. Die is, zoals we gewoon zijn bij Kogaratsu, vaak wat zachter, zelfs wat pastelachtig, en zeker niet zo schreeuwend als bij Okko of Samoerai. Bovendien wordt er subtiel gebruik gemaakt van het wit om vlakken niet volledig in te kleuren, of rond een ingekleurd vlak aangebracht het contrast te vergroten. Het geheel oogt aangenaam en zelfs rustgevend, en laat "rustgevend" nu net zijn wat ik persoonlijk associeer met het tradiotionele Japan.

Kortom: ook al is Kogaratsu misschien wat oubolliger en eenvoudiger dan modernere samoeraireeksen, toch staat dit album, en de reeks, nog altijd stevig zijn mannetje! Kogaratsu heeft het zeker verdiend om zijn plaats op mijn schap in te nemen naast de reeksen die twintig jaar later toch wel schatplichtig waren aan de in de jaren tachtigdoor Michetz en Bosse gecreëerde samoerai van vlees en bloed.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.