Recensie

Suske en Wiske S1 De gekalibreerde kwibus


Suske en Wiske vieren dit jaar hun 70ste verjaardag. Eind 1945 begon immers de voorpublicatie van Het eiland Amoras, nadat eerder dat jaar al Rikki en Wiske in Chocowakije was voorafgegaan.

De publicatiegeschiedenis van de vroegste albums is genoegzaam bekend: 35 albums uit de ongekleurde Vlaamse reeks en 8 uit de blauwe reeks (Het Spaanse spook meegerekend) werden later in andere reeksen weer opgenomen. Uiteindelijk verscheen elk verhaal in de ook nu nog lopende vierkleurendruk.. U weet wel, die met de rode kaften waarmee we allemaal zijn opgegroeid.

Elk verhaal? Neen, toch niet. De rammelende rally, een verhaal uit 1957 met als bedoeling het toerisme in de provincie Antwerpen te promoten niet. En merkwaardig genoeg ook een ander verhaal: De gekalibreerde kwibus.

Het ontstond in 1948, de periode dat Vandersteen ook de verhalen die later bekend werden als de blauwe reeks begon te maken.

Dit verhaal kan gerust omschreven worden als een heel atypisch Suske en Wiske-verhaal. Waar de andere albums uit die periode elk uit 1 mooi afgerond verhaal bestaan, komen hier eigenlijk 3 verhalen naar voor, die niet echt iets met elkaar te maken hebben.

In het eerste heeft Lambik de hoofdprijs in een loterij gewonnen, het middendeel omhelst een strijd tegen valsemunters en in het laatste gedeelte wordt Lambik gehypnotiseerd om uranium op te sporen.

Bovendien is ook binnen elk deel de verhaallijn minder logisch dan wat Vandersteen in andere albums uit die tijd liet zien. Er is tussen de verschillende platen vaak een overgang die bij de haren getrokken lijkt, veel absurder. Het deed me denken aan de Nero verhalen uit die tijd, maar dan zonder de politieke humor van Marc Sleen. De overgang tussen verhaal 2 en 3 wordt trouwens gevormd door een wafelenbak.

Een aantal elementen die Vandersteen in dit album gebruikte kwamen later in de volgende verhalen van Suske en Wiske ook aan bod. De ijsbeer en ijsbergscenes in Het bevroren vuur, of de gemaskerden in De Tuftuf-club beide uit 1951. Lambik als sachem stond duidelijk model voor Schanulleke in Bibbergoud uit 1949. De ruïne uit De spokenjagers werd hier al eens uitgeprobeerd.

Het aantal platen van het album bedraagt maar 44, terwijl dat in de andere albums steevast 55 was. De verhalen uit de blauwe reeks waren doorgaans nog langer.

Eén en ander kan verklaard worden uit de ontstaansgeschiedenis: de voorpublicatie gebeurde niet in de kranten De Standard en Het Nieuwsblad maar wel in het parochieblad Kerk en Leven. Hier verscheen het onder de titel De avonturen van Lambik. Lambik staat inderdaad centraal, maar Suske en Wiske doen meer dan hun duit in het zakje.

Een verwijzing naar de katholieke broodheer voor dit verhaal is te vinden in zowel het eerste als het laatste plaate van het album. Op de schouw in de woonkamer prijkt in het eerste plaatje een kruisbeeld. De laatste zin van het album is: “We zullen thuis een Weesgegroetje voor u bidden”. Geen knipogend Wiske, maar een kaars als laatste plaatje.

Opvallend is dat de katholieke jeugd en censuur van pakweg 70 jaar geleden het blijkbaar niet al te moeilijk had met wat nu als politiek incorrect zou beschouwd worden. De zwarte medemensen uit de eerste verhaallijn worden aangesproken als Kongomens, neger, zelfs nikker. Uiteraard (?) waren het menseneters.

Uiteindelijk was het wachten tot 1979 vooraleer een illegale albumuitgave tot stand kwam. In 1981 gaf Standaard uitgeverij het dan zijn terechte plaats in het universum van Suske en Wiske als 1e album van de reeks Strip Klassiek.

De gekalibreerde kwibus kan zeker niet tot het beste gerekend worden dat Willy Vandersteen naliet, maar om meerdere redenen blijft het interessant.












Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.