Recensie

G. Raf Zerk 31 Doodjammer



http://i.imgur.com/QAO326r.jpg

Vanaf 1986 toen zijn eerste album het licht zag bij uitgeverij Dupuis oefent G. Raf Zerk het eerzame beroep van grafdelver uit. Helaas, onze hedendaagse samenleving en voortschrijdende moderne technieken zorgen er voor dat onze populaire grafdelver langzaam maar zeker de weg der werkloosheid opgaat. Niemand zit nog te wachten op een met de hand gegraven kuil. Een klus waar men in vroeger tijden uren aan spendeerde wordt nu door een graafmachine op een klein halfuurtje gefikst. Als men al begraven wil worden. De supersnelle opkomst van de crematoria gooien heel wat roet in het eten Men neemt de urne mee naar huis of plaats ze in een columbarium en over en uit. Wekelijks even afstoffen en verder geen of weinig onderhoud. Als je familie je dan ook nog eens in de maling neemt en op een concurrerende begraafplaats de plak gaat zwaaien dan is het hek helemaal van de dam. Marie Zerk het nichtje van Raf is een frêle bloedmooie schoonheid die, we moeten eerlijk zijn, heel wat meer natuurlijke uitstraling heeft dan haar neef. Ze weet hierdoor de mannelijke bezoekers van de begraafplaats perfect om haar vingers te winden. De zwaarste klussen waaronder het graven van een put of het neerlaten van de kist wordt haar zomaar uit de handen genomen. Zelfs de dood, u weet wel de man met de rondzwaaiende zeis, verkiest haar begraafplaats boven die van Raf. Iets wat Raf niet zomaar over zijn kant laat gaan. Een listig uitgevoerd plannetje waarbij de bips van de dood iets of wat gehavend uit de strijd komt doet de doodsman weerkeren naar zijn oude vertrouwde stek. Van waaruit hij rustig zijn gangetje kan gaan. Wee diegene die hem stoort in zijn rust met het nemen van selfies, of net die journalist die maar door blijft drammen met schier eindeloze vragen. Op minder dan een zucht wisselen ze hier en nu met het hiernamaals. Helaas net als G. Raf Zerk heeft ook de dood een geduchte concurrent. Met name het leven. Bij tijd en wijle verstoren ze elkaars vaarwater. Waarbij het leven, vertolkt door een hupse jongedame, meer dan eens het pleit wint. Wat dan bij hen ontaard in bijna menselijk pestgedrag en eindeloos gekrakeel. Tot Raf het hele gebeuren zat hen al brullend tot de orde roept.

http://i.imgur.com/ZbZtBvZ.jpg

Het scenario is van het eerste tot het huidige album van de hand van Raoul Cauvin. Een man met als bijnaam mijnheer tienduizend gags. Hij is iemand die perfect het klappen van de zweep beheerst. Hoe hij telkens nieuwe gags uit zijn hoge hoed tovert is ons nog steeds een raadsel. Niet voor niets is hij één der productiefste scenarioschrijvers. Het tekenwerk van Marc Hardy doorheen de 31 albums is hoekig, en de anatomie van zijn figuren is wonderlijk uitgebeeld. Verwrongen of verweerde koppen, met extra grote of piepkleine reukorganen, doorzakkende ruggen en priemende vingers. Iets wat uitstekend past bij deze toch iets of wat lugubere humorstrip. WG.

http://i.imgur.com/kH5vJzq.jpg





Dit is een recensie van een gebruiker.