Recensie

Old pa Anderson 1 Old pa Anderson


http://i.imgur.com/tnzNGdx.jpg

Mississippi 1952, ergens in een niet nader benoemd onooglijk dorpje. Waar blanken en zwarten schijnbaar vredig naast elkaar leven. Maar schijn bedriegt, ieder leeft vredig in zijn eigen getto. Het is zelfs zo dat zwarte arbeiders, eens de duisternis is gevallen, zich niet langer mogen ophouden in de door blanken bewoonde wijken. Het zal Old Pa Anderson een rotzorg wezen. Hij geniet in het plaatselijke café van zijn drankje, duikt met de dienster in de koffer, en gaat na deze arbeid voldaan naar Old Ma. Waar hij zijn avondmaal verorberd en onverschillig blijft onder Ma's dagelijkse gezeur. Ondanks hun onverschilligheid voor elkaar dragen ze een gemeenschappelijk leed. Acht jaar terug verdween hun kleindochter spoorloos. Beiden weten ze dat blanken verantwoordelijk zijn voor haar verdwijning. Echter wie deze blanken zijn en waar ze vertoeven weten ze niet. Zelfs de plaatselijke politie voerde nooit een uitgebreid onderzoek. Als Old Ma overmand door leed en verdriet voorgoed de ogen sluit berust pa in zijn lot. Zijn leven neemt echter een nieuwe wending als zijn vriend Otis, hem tussen neus en lippen, tijdens de begrafenis vertelt dat er toch een getuige was van de verdwijning van zijn kleindochter. Eens de getuige aan Old Pa vertelt wie de daders zijn, slaan bij hem de stoppen door. Hij die toch niets meer te verliezen heeft gaat de daders achterna.

http://i.imgur.com/P7nAH0G.jpg

Het scenario van Yves Huppen is een aanklacht tegen racisme. Hij toont ons een wereld waarin zwarten behandeld worden als vee. Juist goed genoeg om te werken voor hun blanke weldoeners. Waar de plaatselijke politie een oogje dichtknijpt bij het geweld dat de zwarten ondergaan van een aantal van de pot gerukte idioten, die denken dat de wereld hen toebehoort. Maar wee de zwarte die wraak wil nemen op zijn belagers. Hij wordt opgejaagd als een dier, heeft zelfs geen rechten meer en wordt door zijn belagers zonder enige vorm van proces ter dood veroordeeld. Hierdoor wordt het verhaal dat op de eerste pagina's rustig van start gaat het decor van een bloedig treffen tussen blank en zwart. Tekenaar Hermann, die in januari 2016 de welverdiende Grote Prijs van de stad Angoulême voor meer dan vijftig jaar vlijtig tekenen ontving, weet het scenario perfect te ondersteunen. Dit met rauwe en gewelddadige tekeningen, iets wat al jaren tot zijn handelsmerk is verworden. Hij toont mensen murw geslagen door het leven, die er ondanks al hun tegenslagen het beste van proberen te maken. Maar eens ze niet meer te verliezen hebben als een duivels creatuur te keer gaan. Iets wat Hermann op een weergaloze wijze weet neer te zetten. Zoon Yves Huppen en Old Pa Hermann zijn ondanks alle kritiek op hun werk nog steeds twee handen op een buik. Hopelijk gaan ze nog lang op dit elan door. WG.

http://i.imgur.com/vNDC98Z.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.