Recensie

Memphis 3 No man's land


Met dit deel komt een er een einde aan dit bevreemdende drieluik. Rodolphe heeft er een aardje van weg om reeksen te starten die je direct confronteren met vreemde gebeurtenissen, en onverklaarbare dingen. Denk maar aan Kenya en Namibia. Net als bij deze reeksen (en het in vertaling vroegtijdig stopgezette “Grens”) is de tekenaar ook weer Bertrand Marchal. Hij is niet de flitsende tekenaar, maar bedient zich van een realistische stijl die wel past bij de sixties sfeer van het verhaal.

Dit keer plaatst hij zijn mysterie in Memphis begin jaren zestig van de vorige eeuw, althans dat lijkt zo want enkele details uit het vorige deel bevestigen eigenlijk dat het verhaal zich afspeelt in 2012/2013. Maar er zijn meer vreemde dingen aan de hand. Zo lopen de snelwegen nergens heen, is het alsof er niemand ooit buiten de stad is geweest, en kan je geen putten graven die dieper zijn dan één meter! Het lijkt alsof Memphis is blijven hangen in de tijd want niets is nog geëvolueerd sinds begin jaren zestig, de automodellen, de muziek, de uitvindingen, alles is nog hetzelfde!
Enkele journalisten Roos, kort voor Roosevelt en Louis trekken met hun bevallige stagiaire Kate op onderzoek uit om deze vreemde fenomenen te verklaren. Op het einde van het vorige deel volgden ze het vreemde konvooi dat de stad een keer om de zoveel tijd herbevoorraad. Helaas werden ze ontdekt. Kortom een cliffhanger van jewelste! Dus kon ik niet snel genoeg aan dit afsluitende deel beginnen. Maar er lijkt geen vuiltje aan de lucht, Louis en Roos leiden weer hun zorgeloze leven van in het begin van het vorige deel, en van Kate is er geen sprake meer, meer nog, niemand lijkt zich haar nog te herinneren. Totdat de oude indiaan, die ook al voorkwam in de vorige delen, beide heren iets laat slikken waardoor hun geheugen terugkeert en ze weer op onderzoek durven trekken, want Kate is nog altijd verdwenen!

Dit soort van verhalen start altijd sterk, ze strooien de mysteries in het rond en slepen zo de lezer mee in de intrige. Het probleem komt als men de mysteries moet beginnen verklaren. Dan zakken de verhalen soms als een mislukte soufflé in elkaar. Ook Rodolphe kampt soms met dit probleem. Zo vond ik de ontknoping in Namibia, allesbehalve bevredigend. Dit keer zakt het verhaal niet volledig in elkaar maar het is ook geen “sexie geregje” zoals een bekende TV-kok regelmatig pleegt te zeggen. Gelukkig maakt de weg naar de ontknoping en de sfeervolle tekeningen en setting dit toch weer goed, zodat we het verhaal toch met een bevredigend gevoel opzij konden leggen, of komt er toch nog een vervolg?



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.