Recensie

Capa 1 Capa


Robert Capa had een kort maar bewogen leven. Geboren als de Hongaar Endre Friedmann belandt hij via Berlijn en Parijs, waar hij de naam Capa aan neemt, uiteindelijk in de VS.

In zijn erg korte leven, hij werd amper 40 jaar, was hij als oorlogsfotograaf getuige van de brandhaarden in de wereld in de periode 1936-1954. En dat zijn er nogal wat...

De Spaanse burgeroorlog, inval van Japan in China, WO2 in Noord-Afrika en de landing van de geallieerden in Sicilië. Als enige fotograaf maakt hij beelden van de ontscheping op D-Day. De beelden zijn onscherp maar maken zijn roem. Wie ze eens wil bekijken, dat kan op deze site.

Vervolgens maakt hij de bevrijding in Frankrijk mee, het Ardennenoffensief, trekt naar Berlijn om uiteindelijk de dood te vinden in een Vietnamees mijnenveld in 1954.

Wie zijn foto's bekijkt merkt dat zelfs de huidige generatie oorlogsfotografen enorm schatplichtig zijn aan hem.

Maar hij begaf zich ook onder schoon volk. Nobelprijswinnaars Hemmingway en Steinbeck behoorden tot zijn intimi, er waren contacten met Picasso en Matisse en hij deelde de lakens met Ingrid Bergman. Onder andere.

Het huidige peloton wielrenners zal hem wel vervloeken, want hij was de 1e die in de Tour de France foto's nam rijdend vanop de motor. Tot dan wachtten fotografen in een bocht om kiekjes te schieten.

Over deze fotograaf verscheen een biostrip van de hand van Florent Silloray.

We volgen Endre/Robert in zijn tocht over de slagvelden. Hierbij wordt het beeld geschetst van een man die zijn tijd verdreef met pokeren, onder het nuttigen van behoorlijk wat whiskey, en daardoor in voortdurende geldnood dreigde te verzinken.

https://branchesculture.files.wordpress.com/2016/03/florent-silloray-capa-berlin.jpg

Zijn sympathie gaat duidelijk uit naar het linkse kamp. Heel vaak verlangt hij terug naar de sfeer van uitbundigheid die met het begin van de Spaanse burgeroorlog gepaard ging.

Het verhaal wordt vanuit zijn standpunt verteld, maar je wordt er ondanks de boeiende thematiek en pijnlijke tijd nauwelijks door getroffen. Het is te afstandelijk. Noch de man, noch de situaties waarin hij verzeilt raken de lezer. Dat is jammer, want hier zat volgens mij veel meer in.

Het gevaar met een verhaal te vertellen dat gebaseerd is op historisch goed gedocumenteerde feiten is dat een anachronisme makkelijk op de loer ligt. Zo ook hier: in september 36 zegt vriendin Greta dat ze wil dat de republikeinen de bommenregens op oa Guernica zullen wreken. Het beroemde bombardement heeft dan nog niet plaatsgevonden.

Wat je niet moet verwachten zijn hertekende foto's. Wel wordt een bepaalde foto vanuit een ander standpunt getekend met fotograaf Capa op de achtergrond. Het meest duidelijk is dat met deze foto van een sneuvelende republikein:
https://timedotcom.files.wordpress.com/2014/12/robert-capa-falling-soldier.jpg?quality=75&strip=color&w=838
http://culturebox.francetvinfo.fr/sites/default/files/styles/asset_in_body_full_width/public/assets/images/2016/02/capa_guerre.png?itok=x62mQFgZ

Grafisch kon het werk me wel bekoren. Alle tekeningen zijn in een zandkleurig bruin gehouden, alsof het verkleurde afdrukken zijn uit de bewuste periode. De tekeningen die D-Day verslaan zijn in zwart-wit en net als zijn foto's van de landing wat wazig. Heel eenvoudige bladindeling, maar ook dat kan als een verwijzing naar een fotoalbum opgevat worden.

Met wat meer diepgang en emotie zou dit een topstrip geweest zijn, nu is het gewoon goed.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.