Recensie

Thorgal 35 Scharlaken vuur


Nadat Thorgal op het einde van het vorige album moest aanschouwen hoe de rode magiërs olv Magon zijn zoon Aniël van kleuter transformeerden tot adolescent, en hem terloops ook een stem gaven, gaat het verhaal in dit album verder.

Thorgal en Petrov zijn gevangen genomen en worden gefolterd opdat ze zouden trouw zweren aan Dji Hin, de prins die de rode magiërs aanbidden. Aniël wordt door hen gebruikt om water in scharlaken vuur te veranderen en hiervoor dient hij enorm veel woede op te stapelen. Die wordt hem bezorgd door leugens en bedrog, waardoor hij in staat is het vuur te laten ontvlammen. Erger nog, het onttrekt zich aan enige controle.

Plots zit Thorgal in een conflict dat veel weg heeft van een godsdienstoorlog en waar fanatici de plak willen zwaaien en daar ook, tijdelijk, in lijken te slagen. Het scharlaken vuur symboliseert hierin het bloed en uiteindelijk de vernietiging van alles en iedereen.

Eén en ander leest als een metafoor voor de huidige toestand, waarbij Aniël als misleide Syriëstrijder zou kunnen worden gezien. Een Thorgal met een politieke boodschap? Daarnaast komt ook de relatie tussen een zoon en vaak uithuizige vader aan bod.

Het verhaal is deze keer geschreven door Xavier Dorison, die al menig boeiend avontuur verteld heeft. Om het hoe en het waarom hij plots de fakkel overgenomen heeft van Yves Sente is al wel vaker uit de doeken gedaan. Het gegeven blijft dat het geen cadeau is om plots op een bepaald punt in een lopende cyclus te moeten overnemen om dan de meubelen te redden en een geloofwaardig vervolg te bieden. Deze cyclus begon immers al in deel 29 en is dus het langst uitgesponnen verhaal in de Thorgalsaga.

Dorison moet zich dan ook af en toe behelpen met kunstgrepen en enkele dei ex machina. Het verhaal is daardoor wat rommelig en verder gezocht dan we zouden willen, maar of je dat de man echt kwalijk kan nemen? Zijn taak bestaat er nu vooral in om Thorgal, en de reeks, weer naar huis te brengen.

Met een titel als deze in dit album mag het niet verwonderen dat de hoofdtoon in vrijwel elk plaatje rood is. Af en toe slechts als een accent, maar vaak baadt een hele pagina in het scharlaken rood. De geschilderde plaatjes ogen wel prachtig en tonen veel detail. Rosinski is zijn meesterschap nog niet kwijt. De intensiteit van een close up van Thorgal tegen een vuurrode achtergrond spat gewoon van het blad af.

In het volgende album van dez hoofdreeks zouden de nevenreeksen Wolvin en Kriss van Valnor weer met de hoofdreeks moeten versmelten. Benieuwd hoe men die klus gaat klaren!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.