Recensie

Robbedoes door... 11 De meester van de zwarte hosties


Misschien was het u nog niet opgevallen maar deze spin-off reeks van Robbedoes heette oorspronkelijk “een verhaal van Robbedoes door…”. Maar doordat beide heren die dit album hebben gemaakt al aan hun derde album in de reeks zijn, heeft de uitgever al enkele albums geleden de reeksnaam subtiel veranderd!

Dit elfde album is eigenlijk het vervolg op album 7 in de reeks “De luipaardvrouw” dat al in 2014 verscheen. Robbedoes speelt maar een bijrol in dit verhaal, hij is nog maar een schim van zichzelf na het verdwijnen van Audrey in de oorlog (zie deel 5 een piccolo in veldgroen). Gelukkig is Kwabbernoot er nog om de hoofdrol op zich te nemen samen met Aniota.

Robbedoes en Kwabbernoot trekken samen met Aniota naar Congo. Ze willen er “Koso”, de fetish van de luipaardvrouwen terug bezorgen aan hun stam. Die stam leeft echter in Urugondolo, een streek die in opstand is gekomen tegen het Belgisch koloniaal regime. Yann kleurt zijn verhaal met opvallende personages zoals nazi-geleerden, geflipte tovenaars, en de plaatselijke dictator die een mix is van Mobutu en Kim. Hij wil niets liever dan Brussel platbombarderen met een atoomwapen om zo Afrika te bevrijden van het juk van het kolonialisme! Er is ook een missionaris van de partij die Robbedoes op sleeptouw neemt die erg lijkt op Govert Suurbier, de vloekende missionaris die eerder al de hoofdrol speelde in de gelijknamige reeks waarvan Yann het scenario schreef. Hij wil de plaatselijke bevolking bekeren door hen filmpjes te tonen van Mata-Mata en Pili-Pili, de Afrikaanse versie van Laurel en Hardy.

Schwartz tekent in de stijl van Chaland, de atoomstijl, en dat past perfect in de na-oorlogse sfeer van dit verhaal. Yann heeft van dit verhaal zijn eigen “Kuifje in Afrika” gemaakt. Vol denigrerende opmerkingen van blanken die voor het eerst in Afrika zijn maar met het grote verschil dat Kwabbernoot nu wel direct geriposteerd wordt met snijdende opmerkingen.

Het eerste deel van dit tweeluik kwam wat traag op gang, en de rol van Sartre en zijn existentialisme zat me niet lekker, dit tweede deel swingt veel meer, en wordt opgeleukt door de soms over gedetailleerde tekeningen van Schwartz, veel passerende dieren, en de nodige leuke Afrikaanse uitdrukkingen. Alleen het taalgebruik van de missionaris, een soort plat Brussels, is soms moeilijk leesbaar en daarom wat storend.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.