Recensie

Aristophania 4 De rode berg


Neen, deze reeks heeft niets met de Aristokatten te maken. Maar wel met veel ‘Azuur’ en een overvloed aan ‘Calamyrh’. Klinkt als Chinees ? Dan neem je best deze reeks onder handen!

Even een woordje over het verhaal voor diegene die de eerste 3 delen gemist hebben. Aristophania is de naam van een gravin die zich ontfermt over 3 kinderen (Basile, Victor en Calixte) wanneer hun moeder opgepakt wordt in Parijs. Hun vader was lid van ‘het Hof van Azuur’ maar werd vermoord door een handlanger van ‘het Duistere Hof van de verbannen Koning’. Echter weet de Verbannen Koning de moeder te kidnappen. Hij wil namelijk Aristophania op die manier chanteren om de ‘Aurorabron’ terug te vinden. Als hij deze kan vernietigen, staat niets hem nog in de weg om de wereld terug ‘beter’ te maken. Aristophania blijft echter geloven in de verborgen kracht van de 3 kinderen, zodat ze alsnog de wereld kan redden. Maar terwijl Victor en Calixte op zoek gaan naar de bron, sluit Basile zich aan bij de Verbannen Koning.

Het vierde deel sluit hierop aan, wanneer duidelijk wordt dat de band tussen Aristophania en de Verbannen Koning meer is dan we vermoeden. Calixte denkt eindelijk de Aurorabron gevonden te hebben, tot blijkt dat de bron er uitgedroogd bij ligt. Intussen bereidt de Verbannen Koning een opstand voor onder het volk door een ketel te laten ontploffen in ‘De Rode Berg’, een fabriek waar ‘Calamyrh’ gebrouwen wordt. Daarmee kan hij iedereen onder bedwang houden. Kan Basile zich losmaken van de greep van de Verbannen Koning ? Kunnen Calixte en Victor hun moeder alsnog redden? En wat met Aristophania en de Verbannen Koning, wie zal er zegevieren ?

Op al deze antwoorden krijg je het antwoord in dit vierde en meteen laatste deel. Dorison Xavier (Beestenburcht, Undertaker, Long John Silver,…) weet alles mooi af te ronden en is heer en meester in het creëren van een mystieke sfeer waarbij plotwendingen nooit veraf zijn. Ook bij Aristophania wordt je op een zijspoor gebracht en komen er telkens nieuwe verrassingen naar boven. Het verhaal komt op je af alsof je een film aan het bekijken bent. Ook de verschillende karakters dragen daarbij sterk toe: Aristophania die klasse weet uit te stralen met haar wijsheden en haar deftig pak (met een vleugje Mary Poppins gehalte), de Verbannen Koning die gezag uitstraalt maar toch menselijk blijft, de jeugdigheid van de 3 kinderen, …

Dit in combinatie met de sfeersetting door de knappe tekeningen van de hand van Joël Parnotte (Het bloed van de Porphyres, De wapenmeester,…) maakt deze reeks tot een verborgen pareltje. De mooie landschappen afgewisseld met de talrijke actiescènes weet hij zonder moeite tevoorschijn te toveren. Qua stijl kan je deze reeks vergelijken met de grimmige sfeer van de ‘Undertaker’ met een vleugje magie à la ‘Mary Poppins’.

Deze reeks is een aanrader, met dit 4de deel als mooie en waardige afsluiter. Meer van dit aub !

4,5/5



Dit is een recensie van een gebruiker.