Recensie

Nachtelijk rood 1 Zwart bloed


Als ik al naar de bioscoop ga, dan is het dezer dagen meestal met een bang hart. Weinig films zijn in mijn nederige opinie nog de moeite waard om acht euro voor neer te tellen. En als ik dan al eens die financiële drempel overschrijdt, dan liggen mijn verwachtingen zodanig hoog, dat het niet echt eerlijk meer is. Meestal kom ik dan teleurgesteld de zaal uit, niet omdat de film niet goed was, maar omdat het niet kon voldoen aan het idee dat ik had opgebouwd. Het Monster Der Verwachtingen heeft me al menig keer bij de neus gehad.

Het feit dat ik Nachtelijk Rood uit de tweedehandsbak graaide van naast zijn vijf identieke zusterexemplaren, heeft alvast het Monster niet gevoed. En de twee euro die ik er voor neertelde, vertellen me dat dit gerust een losse flodder mag zijn, het zal me niet opzadelen met wrokkige gevoelens. Met een zen-attitude waar menig monnik zijn sandalen op stuk zou bijten, heb ik de eerste pagina omgedraaid.

Nachtelijk Rood put zijn inspiratie uit de vele verhalen over vampieren. Het vertelt over May, wiens familie vampierenjagers zijn, en die op haar beurt het ambacht wenst te leren. Hiervoor wordt ze van huis weggestuurd om onder het oog van haar grootvader het vak te leren. Deze is ondertussen haastig op zoek naar een specifiek exemplaar. Maar er is nog een reden waarom May geen les krijgt van haar vader...

Al bij al heb ik wel genoten van Nachtelijk Rood en zal alvast het volgende album opsporen. De tekenstijl mag dan niet echt grensverleggend zijn, ze is consistent. Het doet me wat denken aan een jeugdigere versie van Lanfeust met wat manga-oogjes er bij gemengd. In de meeste plaatjes wordt er genoeg aandacht gegeven aan de achtergrond, maar niet zo dat je uren naar een plaatje gaat turen. De stijl is in functie van het verhaal. Elk plaatje is mooi ingekleurd en de layout en decoupage worden in functie van het ritme en de plaats een paar keer aangepast, iets wat ik alvast bejubel. En al lijkt de stijl soms wat "jeugdig", het verhaal belooft alvast wat meer. Een klassieke introductie waar de queestegenoten elkaar bij toeval ontmoeten (dat vermoed ik toch, ik heb tenslotte alleen nog maar het eerste verhaal gelezen), doorspekt met stukjes info die een mens op een rijkelijk gevulde wereld doen hopen.

Als negatief punt moet ik toch even opmerken dat de inkleuring of de druk soms wat fletse kleuren achterlaat, vooral bij die plaatjes waar je enkel één van de karakters ziet staan zonder detail in de achtergrond. De layout van de tekst kon ook wel wat beter. Vaak zie je tekstballonnen die veel te groot zijn voor hun tekst en te veel aan witruimte laten. Heeft dit te maken met de vertaling of de typeset, geen idee, maar ik vond het bij momenten ietwat opvallen (storend zou ik het niet noemen).

Al bij al een aangenaam boekje. Nu maar hopen dat door deze ervaring het Monster album twee niet verslindt.



Dit is een recensie van een gebruiker.