Recensie

Tschai - De waanzinnige planeet 1 De Chasch - deel 1
2 De Chasch - deel 2


Never judge a book by its cover. Een spreekwoord dat zijn oorsprong vindt bij boeken maar dat meestal slaat op alles behalve boeken. En toch...

Sinds een tijdje fascineerde de cover van 'Tschai, de waanzinnige planeet – De Pnume' me. Elke keer trok de kobaltblauwe hoes met de mysterieuze tekening me wel aan, maar steeds had ik genoeg ander materiaal om mijn budget van die week te vullen. Deze week was het toch eens tijd om er wat dieper op in te gaan en nodigde ik deel een en twee uit om lid te worden van mijn nederige verzameling.

De serie is gebaseerd op een science fiction quadrologie van Jack Vance. Een mens met een vlotte pen, zo blijkt als je zijn bibliografie er op naslaat: op zijn schouw staan er, naast een paar andere beeldjes, ook een Hugo en een Nebula Award, naast de kerstkaartjes van zijn goede vriend Frank Herbert (Dune). De man gooit hoge ogen als het op Sci-Fi aankomt en de stamboom van deze reeks is dus alvast goed gedekt.

De hoofdprotagonist in dit verhaal is Adam Reith. Reith is samen met tweeduizend anderen van de aarde vertrokken als antwoord op het eerste buitenwereldse contact. Samen met kunstenaars, ingenieurs en religieuzen, vertrok hij met zijn unit (S.E.A.L.S) richting afzender om daar, na tweehonderd jaar reizen (eventjes een uiltje knappen in de diepvriezer) vlak boven de planeet afgeschoten te worden. Adam is de enige overlevende en ontmoet al gauw menselijke wezens. Helaas (of gelukkig, anders was het maar een vervelend verhaal geworden) barst de planeet van de verschillende volkeren. Sommige zeer menselijk, andere alles behalve.

Het verhaal van het eerste boek voelt echt synthetisch aan. Reith ontmoet een deerne en twee plaatjes later wordt ze al vermoord omdat ze met hem in een diepe innige omhelsing gezien werd. De tijdslijn gaat vooruit in horten en stoten. Het voelt aan alsof de makers steeds een vast aantal pagina's wensten te vertalen naar een blad. Had ik maar één aflevering gekocht, dan had ik nu al afgehaakt. Maar aflevering twee ging al heel wat beter. De karakters worden wat uitgediept, al reageren ze soms eerder houterig. De wereld van Tschai wordt wat duidelijker en je begint een idee te krijgen van waar dit naartoe gaat.

De tekenstijl viel ook niet onmiddellijk in de smaak. Sommige van de beesten op deze vreemde planeet lijken echt onnatuurlijk en wat me nog het meest stoorde, was het feit dat qua gezichten, de hoofdfiguur het slechtst was getekend (in mijn nederige opinie als niet-tekenaar). Maar opnieuw, vanaf boek twee stoorde het me minder, terwijl de tekenstijl niet echt veranderde (Adam had ondertussen wel een scheermes gevonden, misschien heeft de tekenaar problemen met stoppeltjes).

Conclusie: De wereld van Tschai is rijk, zeer rijk, misschien te rijk. Vance schreef 4 boeken van om en bij de 200 pagina's. Dit vertalen naar 8 strips van 50 pagina's is misschien een project dat gedoemd is om te eindigen in de middelmatigheid. Hou je van dergelijke sci-fi scenario's en ben je bereid om wat water in je wijn te doen hiervoor, dan is Tschai misschien iets voor jou. Tschai zal een beetje zijn zoals een soap opera met je nieuwe vriendin bekijken. In het begin vindt je er niks aan maar om toch een goed punt te scoren met je nieuwe vlam, doe je je best om te begrijpen wat er gebeurt. Na aflevering drie heb je al wat affiniteit met de karakters en na aflevering tien zie je al die foute situaties niet meer.



Dit is een recensie van een gebruiker.