Recensie

Golden City 8 Schipbreukelingen aan de afgrond


Dit album verrast vanaf de eerste bladzijden. Na enkele pagina's begin je te twijfelen of je geen deel gemist hebt en blader je terug om te kijken of er geen bladzijden ontbreken. Niets is minder waar. Het vorige deel, “De verloren kinderen”, eindigde met een klifhanger van formaat, maar dit begin hebben maar weinigen verwacht denk ik.

Tussen deel 1 van de nieuwe cyclus en “Schipbreukelingen aan de afgrond” werd een tijdssprong gemaakt van meerdere dagen. Vermeldingen in de trent van “enkele dagen geleden” e.d. ontbreken, wat in het begin toch wel wennen is. Pas na 17 bladzijden wordt een klein deeltje van het recente verleden van de oceaanstad onthuld. Aan meer dan kleine stukjes die beetje bij beetje worden prijsgegeven moet je je niet verwachten. Enkele grote vragen blijven gedurende het hele album hangen. Dit houdt niet tegen dat het verhaal voortdendert en de aandacht goed weet vast te houden. Mede dankzij het feit dat twee verhaallijnen worden gecombineerd, blijft deze tweede cyclus boeien. Enerzijds is er het ontrafelen van de ramp met Golden City en anderzijds is er de zoektocht naar Loli, de laatste telg van het kliekje kinderen dat we leerden kennen in de eerste cyclus. Hoe en of (maar daar twijfel ik eerlijk gezegd niet aan) alles met elkaar in verband staat zal waarschijnlijk pas blijken in het afsluitende (zesde?) deel.

De auteur weet voldoende te variëren en gebruikt in tegenstelling tot het vorige album minder flash-backs en verhalen over de jonge jaren van de kinderen. En dat komt het geheel zeker ten goede. Naar het midden toe gaat de vaart er wel wat uit, maar de spankracht blijft. De gebruikte technologieën in de reeks zijn over het algemeen vrij geloofwaardig (in dit deel de duikboten, wapens,...) maar worden soms wel geromantiseerd. De reddingsrobots bv. zijn te menselijk. Vermoedelijk deed de auteur dit om enige humor in her geheel in te passen. Voor mij moest dit echt niet, want het past niet bij de rest.
De tekeningen: Nicolas Malfin slaagt er samen met inkleurder Pierre Schelle in om een aantrekkelijk geheel te brengen. Desondanks valt het verschil in kwaliteit tussen verschillende scènes op: sommige delen lijken vlug op papier gezet en bij andere vallen de vele details op. Ook zijn de gezichtsuitdrukkingen niet steeds even realistisch. Gelukkig is dit alles niet echt storend.

Besluit: het is een bovengemiddeld album dat velen graag zullen lezen. Ik ben er van overtuigd dat er een grote markt kan weggelegd zijn voor deze reeks moest ze uitgebracht worden in een goedkope SC-editie. Maar het moet gezegd: de reeks staat bijzonder mooi als HC in m'n kast.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.