Recensie

De Rode Ridder 225 De furiën


Als er één consistent gegeven is in de reeks van De Rode Ridder sinds de komst van Scholz, is het wel de wisselvalligheid. Hoogvliegers en slappe prulletjes voeren om beurt de boventoon sinds 2005. Nu, alles beter dan het constant lage niveau van de latere Biddeloo-jaren, maar met De Furiën bereikt Scholz toch een nieuw dieptepunt.
Het verhaal is een niemendalletje dat na halfslachtig intro van amper een paar plaatjes meteen weer overgaat tot brute actie. Een mankement waar Scholz zo'n beetje zijn handelsmerk heeft van gemaakt. Nergens uitdieping van karakters, geen echte achtergrondinfo, stereotypische personages die als een abusievelijke deus ex machine worden neergepoot in het verhaal en een plot die er eigenlijk geen is.
Ook de tekeningen zijn dit keer ondermaats. Ik dacht dat met album 216 ("Modgudur") het absolute dieptepunt bereikt was, maar "De Furiën" slaat werkelijk alles. De proporties van de figuren kloppen vaak niet en de bewegingen zijn vaak zo houterig dat er helemaal geen beweging uit spreekt.
Ook lijkt Demoniah helemaal niet meer op de Demoniah die we altijd al kenden en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. De inkleuring is wel heel levendig.
Misschien moet in de toekomst de frequentie van het de reeks wat worden teruggeschroefd om zodoende de kwaliteit wat op te krikken. De Furiën zijn immers Rode Ridder-onwaardig!



Dit is een recensie van een gebruiker.