Recensie

De tedere jaren 2 Deel 2


'De Tedere Jaren' is een tweeluik, dat de verstripping is van een roman van de Japanse schrijfster Hiromi Kawakami. De titel van de roman, ’Sensei no kaban’, betekent letterlijk ‘De tas van de professor’.

Die professor is de gepensioneerde leraar Japans Matsumoto, en het boek vertelt in verschillende hoofdstukken over een reeks ontmoetingen tussen hem en Tsukiko, een achtendertigjarige vrouw die vroeger nog les heeft gehad van Matsumoto. Uit respect voor hem spreekt ze nooit zijn naam uit, maar heeft ze het steeds over “de meester”. Ze ontmoeten elkaar meestal bij Saruto, hun vaste restaurantje, waardoor er vooral veel gegeten wordt in het verhaal, en zo krijg je als leek ook een blik op de Japanse keuken en al haar specialiteiten. Maar ook andere typisch Japanse dingen en gebruiken passeren de revue, zoals pachinko, een gokspel, of de Japanse dichtkunst en kalligrafie.
De kern van het verhaal is natuurlijk de verstandhouding en groeiende relatie tussen de oudere leraar en Tsukiko. Op het einde van het eerste deel waren ze op het feest van de kersenbomen elk hun weg gegaan. De meester was bij Ishino, een lerares plastische kunst blijven zitten. Dat maakte Tsukiko een beetje jaloers, waardoor ze met een klasgenoot van vroeger, Kojima Takashi, was meegegaan. Het tweede deel start enkele dagen na het kersenfeest. We volgen Tsukiko en we zien haar worstelen met haar gevoelens voor de meester. In een soort van ontkenning begint ze iets met Kojima, maar wanneer ze de meester terug ontmoet, stort ze haar gevoelens in een dronken bui uit.
Op het einde van het boek staan er twee hoofdstukken die voor mij niet in het verhaal passen. Ze gaan over de jeugd van Tsukiko. Blijkbaar stonden deze twee hoofdstukken ook niet echt in het boek, maar zijn ze achteraf gemaakt, zoals blijkt uit een interview met Taniguchi en Kawakami dat ook nog op het eind van het album is opgenomen.

De tekeningen van Taniguchi hebben iets weemoedigs in zich. Door de blikken van de personages, of door het inzoomen op details, zoals de voeten van de personages, of de flessen op de toog in het restaurant. Daarnaast versterken de vage decors dit gevoel, door het gebruik van grote pixels krijg je een mistig effect. Maar dit past wel perfect in het plaatje van het verhaal. Hoewel er over de meer dan driehonderd pagina’s die dit tweeluik telt eigenlijk niet veel gebeurt, is dit toch een prachtig verhaal. Net zoals "Herinneringen" is dit een topper. Van "Mijn jaar" is nog maar één deel verschenen en ook dat is een veelbelovende reeks. Een auteur om te volgen!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.