Recensie

Storm - De kronieken van Roodhaar 1 De legende van Krill


Een nieuwe spin-off in het universum van Storm. Eigenlijk heeft het nog lang geduurd vooraleer men een nevenreeks maakte van de aantrekkelijke reisgezel van de man die door de Rode Vlek van Jupiter naar de verre toekomst van de Aarde werd geslingerd. Aan inspiratie kan het immers niet ontbreken bij deze uiterst aantrekkelijk, rondborstig en vurige dame.

Dit eerste boek vertelt over de periode waarin Roodhaar 19 wordt, de leeftijd waarop de jongens van haar stam zichzelf moeten bewijzen. De protagoniste kan zich echter niet verzoenen met de ‘moeder-aan-de-haard’-visie die men bij de Krills heeft over vrouwen. Dat ze menig jongeman fysiek de baas is, speelt natuurlijk in haar voordeel. De proeven van bekwaamheid zullen echter niet plaatsvinden omdat een groep ruige krijgers het dorp binnenvalt en en alle gevangenen meeneemt naar hun eigen imposante stad om ze daar te onderwerpen aan een test die moet uitwijzen of de erfgenaam van de voormalige koning zich tussen de vrouwen bevindt. Die zou immers een bedreiging vormen voor de huidige heerser.

De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt is die van de immense wouden van de Nieuwe Wereld én in een imposante, ommuurde stad. In dit verhaal vinden we ideeën en elementen terug die we kennen van de oorspronkelijke reeks. Zo hebben enkele bizarre creaturen hun weg gevonden naar deze nieuwe reeks en is er oeroude maar voor de huidige mensen onbekende techniek aanwezig, waarmee men het ‘Storm-gehalte’ in ere tracht te houden.

Het uitgangspunt van deze reeks op zich vond ik niet mis. Het gebruikte personage biedt immers heel wat ruimte om een degelijke reeks rond te maken. Jammer genoeg voelt de dame in kwestie hier niet aan als de Roodhaar die we zo goed kennen en dat is voornamelijk te wijten aan de manier waarop ze getekend is. Verder had ik zelf liever gehad dat men met een vroegere periode uit Roodhaars leven was begonnen. Op die manier hadden we beter zicht kunnen krijgen op hoe haar karakter was gegroeid en geëvolueerd, maar goed, dat is een keuze die men maakt.

Aan de cover kan je al onmiddellijk zien dat er een stijlbreuk is met vorig uitgebrachte albums. De tekenstijl is volledig anders en het hoofdpersonage is daardoor nauwelijks te herkennen. Dit is m.a.w., zoals eerder aangehaald, niet echt de Roodhaar zoals we ze kennen. Wel qua karakter, maar qua vormgeving had Romano Molenaar toch beter moeten aansluiten bij het oorspronkelijke personage, zelfs als dat in een andere tekenstijl was. Waar ik niet mee wil zeggen dat dit geen degelijk tekenwerk is, integendeel. Molenaar levert een erg degelijk stuk vakwerk af. Het enige wat me erbij stoorde was de te gladde huid van Roodhaar, die schril afsteekt met het ruwe uiterlijk van de, voornamelijk, mannen.

Besluit: Roodhaar is zeker een personage dat een spin-off verdient. Ik ben echter van mening dat het verhaal nog kan en moet groeien.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.