Recensie

Alim de leerlooier 4 Het heilige eiland


Bij het herlezen van de vorige drie delen valt het nogmaals op hoe schitterend dit epos wel is. Het vertelt het verhaal van de eenvoudige, kasteloze leerlooier Alim die in de buik van een aangespoelde walvis de artefacten van hun mensengod vindt. Daarmee houdt hij ook het bewijs in handen dat Jesameth niet tot bij de goden is geraakt, maar gewoon in zee is verdronken. Dit maakt hem tot het middelpunt van een heksenjacht, georganiseerd door de religieuze leiders van het land.

Scenarist Lupano weet dit gegeven niet alleen op een schitterende manier te verweven met onze geschiedenis, maar tevens met de huidige maatschappij. De wereld van Alim doet denken aan de Azteken en de Spaanse veroveraars, maar tevens aan het religieuze fanatisme dat je nu nog overal vindt. Vanaf het schitterende eerste deel leef je mee met Alim en zijn dochter, die op de vlucht zijn. Zowel het tweede als het derde deel wisten dit hoge niveau te handhaven en nu was de vraag of het afsluitende vierde deel voor een bevredigende climax kon zorgen.

Voor u zich zorgen begint te maken: 'Het Heilige Eiland' is het hoogtepunt geworden van deze wonderlijke reeks. Je hebt nooit de indruk dat de losse eindjes hier nog rap rap aan elkaar worden gebreid. Nee, er is van in het begin toegewerkt naar de confrontatie tussen alle hoofdpersonages. En dat geeft vuurwerk!

De schrijver weet een prachtige mix te maken van enerzijds de botsende karakters en anderzijds de botsende culturen. Het geeft dit spannende verhaal een bredere bodem, waardoor je ook gaat nadenken over meer filosofische vragen als wat is de plaats van religie in onze wereld en hoe kunnen verschillende culturen met elkaar samenleven.

Een hoogtepunt van de serie is voor mij de discussie tussen de keizer en zijn eerste generaal. Daar zie je hoe de fanatieke godsdienstleer gewoon gebruikt wordt door de machthebbers uit plat opportunisme. Drie platen vol schitterende dialogen levert dit op.

Dit vierde deel is wel veel grimmiger geworden dan de voorgaande delen: geen guitenstreken meer van de ondertussen volwassen dochter, geen grappen meer over mislukte tovenaars. Nee, de tijd van lachen is voorbij, de grote confrontatie komt eraan en je voelt door heel dit deel heen dat het geen blij weerzien zal zijn voor de verschillende protagonisten.

Virginie Augustin levert weer prachtig tekenwerk. Ze heeft heel wat ervaring opgedaan met tekenfilms als Tarzan en Hercules van Disney en Corto Maltese, maar voor Alim heeft ze toch een erg eigen stijl ontwikkeld. De bizarre dieren en vreemde landschappen doen me regelmatig terugdenken aan die klassieker van het fantasiegenre: 'Op Zoek Naar De Tijdvogel'. Maar zij heeft een zachtere stijl. Haar mooie personages en de pastelkleuren geven het geheel een milde indruk.

Het enige negatieve dat ik over Alim 4 kan zeggen, is dat dit het einde van de cyclus is. Goed dat de serie niet uitgemolken wordt, maar wat nu? We hebben al horen fluisteren dat de auteurs interesse hebben om de serie voort te zetten en ook om samen een animatiefilm te maken, dus daar kijken we alvast naar uit. En in ieder geval is Alim De Leerlooier goed genoeg om nog eens te herlezen.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.