Bij de start van het Brusselse BD Comic Strip Festival ontving Judith Vanistendael onlangs het geldbedrag horende bij de Bronzen Adhemar. Op 8 november aanstaande zal haar in Turnhout het bijbehorende bronzen beeldje worden uitgereikt door de Vlaamse minister van Cultuur Jan Jambon.

"Ze krijgt de Bronzen Adhemar voor haar indrukwekkend oeuvre, haar sterke persoonlijkheid, haar creativiteit, haar enorme tekentalent en haar invloedrijke rol die zij opneemt naar de jonge generatie stripauteurs." (uit het juryverslag)

bron: stripgids.org

PENELOPE (Judith Vanistendael) -2019-
Na het lezen van deze graphic novel volgt een interessante discussie. Kan een vrouw die ongetwijfeld van haar dochter Helena en van haar man Otto houdt, hen zomaar wegduwen uit haar leven? Ze is toch moeder ook? Of is haar werk bij Artsen Zonder Grenzen in Aleppo (Syrië) zoveel belangrijker? Haar lieve man Otto (lees: Bernard Dewulf; dichter en columnist) kan heel wat hebben. Wat is de positie van Penelope in dit gezin? Kan je deze roeping wel combineren met een gezin? Een citaat van Judith Vanistendael (Toen David zijn stem verloor, Mikel, De walvis bibliotheek) blijft ons bij: "Iedereen strompelt door het leven." Gelukkig kennen we van onze tijd in het secundair onderwijs 'De Odyssee' van Homerus nog. Ja, toen leerden we nog wat op school... In dit verhaal is het thema 'wachten' duidelijk omgekeerd. Een collega van Penelope heeft de volgende mening: "Als ik geen kinderen had... was ik ook gegaan." Dat komt even binnen. Haar tweelingzus Maia heeft het allemaal wat beter voor elkaar. Maar zou die niet beter haar man wat in de gaten houden? Je merkt het, steeds meer vragen. Boeiend! Vinden we de aquarellen van Judith allemaal mooi? Hop, weer een vraag. Judith Vanistendael vermeldt in haar dankwoord Bernard Dewulf voor zijn mooie gedichten. Helaas overleed hij onverwacht in december 2021.

DE MAAGD EN DE N. (Judith Vanistendael) Vergeet zeker niet het grappige voorwoord te lezen van Nix en Johan De Moor. (haar stripdocenten) Een vader observeert de liefde tussen zijn dochter Sofie en Abou, een politieke vluchteling uit Togo. Judith Vanistendael gebruikt een boek van haar vader als basis: 'Bericht uit de burcht' verscheen in de bundel 'Veldwerk in Vlaanderen' (2000). De papa, Geert Van Istendael (dichter, journalist, nieuwslezer) is een ruimdenkende progressieveling... maar kan met de relatie toch niet echt lachen. Het brengt al zijn zekerheden aan het wankelen. Is hij wel echt zo ruimdenkend? In het eerste deel staat het standpunt van de vader centraal. In deel twee vertelt Sofie haar eigen verhaal aan haar dochtertje (uit een andere relatie), Leentje. Zelf zegt Judith: "Abou was gesloten omdat hij zoveel had meegemaakt. In deze strip kan ik ook de stiltes tonen!" Achteraan vinden we nog een woordje uitleg over de asielprocedure en de dictatuur in Togo. We merken op dat de vader van een 'nom de plume' (schrijversnaam) gebruik maakt. Zijn achternaam is anders: Van Istendael.

DE WALVIS BIBLIOTHEEK (Judith Vanistendael/Zidrou)

Een walvis met een bril die voorleest, daar zijn we direct voor gewonnen. Zonder bril is de walvis trouwens een gevaar voor de postbode op zee. De vragen die ze stelt, daar kan geen kleuter tegenop. Als watervliegtuigen en duikboten je concurrenten zijn... dan heb je als postbode stress. Gedichten vol hoop. Alhoewel, loopt het voor onze walvis goed af? Ach, honderdduizend jaar oud worden is toch ook al niet slecht! In de illustraties van Judith Vanistendael kan je dankzij de waterverf echt zwemmen. Wisten wij veel dat er zoveel kleuren blauw bestonden. En dan? Voorlezen natuurlijk!
Dan verdrinken we tenminste niet.
Van de tekeningen leer je houden. Nieuw werk is op komst!

Goed bedoeld hoor, Thorgal54, maar ik blijf toch problemen hebben met die stream of consciousness.
Inhoudelijk kan je erover discussiëren (en soms wel een interessante insteek), maar met om te beginnen een blanco lijntje af en toe ertussen zal ik meer moeite steken in het lezen van de recensies, Nu begin ik er vaak zelfs niet aan :(

Ik moet zeggen dat de recensies van Thorgal mij wel aanspreken.
Zeer verfrissend qua opzet en aanpak. Niet van die cliche recensies die we hier al zoveel tegenkomen. Ik kom humor en relativering tegen
Met name de recensie over Bleekwater vond ik erg goed. Je benoemt sfeer met gedetailleerdheid. Het stimuleert mij in ieder geval om nader naar Bleekwater te kijken.
En eindelijk een recensent die zichzelf niet zo belangrijk vindt dat hij of zij me het boek zo nodig moet aanraden, maar die keuze aan mijzelf overlaat.
Wat de een prachtige tekeningen vindt, vindt een ander spuuglelijk. Het zegt mij dus niks wat een resencent daar van vindt. Dat is persoonlijke smaak. Ik denk dat Thorgal dat uitstekend heeft begrepen.