Wat als we de andere zijde van de sprookjes eens van dichterbij bekijken, namelijk hoe volwassenen alles beleven als hun kinderen er op uit trekken? Met deze originele insteek is dit verhaal opgebouwd.

Ergens in een stad ligt een kind vredig te slapen, tot een vreemd wezen via het raam komt binnengevlogen en het kind komt wekken. Het wezen vraagt de jongen om zijn wereld te komen redden, waarop het kind gretig instemt en wegvliegt met het wezen. De volgende ochtend ontwaken zijn ouders en komen tot de vaststelling dat hun jongen, Ben Hawkins, zomaar verdwenen is. Er is nergens een spoor van geweld te vinden of ook maar iets die wijst op ontvoering of misbruik. Ze roepen de hulp van de politie en zelfs media in om hun zoon terug te vinden, maar zonder resultaat. Een paar maanden gaan voorbij, tot de miraculeuze dag zich voordoet waarop ze Ben doodnormaal languit op zijn bed terugvinden. Ben is levendiger dan ooit en praat honderduit over zijn avontuur dat hij beleefd heeft. Niemand begrijpt er iets van, maar iedereen is blij dat hij terug is. Ook onderzoeken tonen aan dat hij niets mankeert. Zijn terugkomst wordt opnieuw uitvoerig in de media gebracht, waarbij een ouder koppel beslist aan te kloppen bij de ouders van Ben. Ze zijn van de VOAK, een vereniging van ouders met avontuurlijke kinderen. Volgens hen zijn ze niet de enigen waarvan hun kind zo’n avontuur meemaakt, en dat Ben opnieuw zal verdwijnen.. Wat moeten de ouders van Ben aanvangen met deze informatie?

Het verhaal is ontsproten uit de geest van de Spaanse auteur Josep Busquet en weet meteen je aandacht te trekken. Wat gebeurt er met de kleine Ben en keert hij terug? Wat met die geheimzinnige vereniging, weten zij iets meer? Het is leuk om de kant van een sprookje aan de andere zijde te beleven, want die is dikwijls minder rooskleurig. Iedereen die kinderen heeft, heeft wel eens het gevoel of de ervaring gehad van zijn kind even kwijt te spelen. In dit verhaal wordt dit akelige gevoel mooi uitgespeeld, in combinatie met de vooroordelen die mensen al snel maken. Waarbij het kind zijn onschuld blijft behouden, wat je hier vrij letterlijk mag interpreteren.
Nu klinkt het alsof dit een depressief verhaal is zonder levensvreugde. Maar niets is minder waar. De hoop blijft voorop in dit verhaal, en dit wordt versterkt door de mooie en zachte inkleuring die gebruikt wordt. De Catalaanse tekenaar Alex Xöul weet te werken met een knap licht- en schaduwspel in zijn tekeningen; het geheel voelt bijgevolg heel aangenaam aan om te ontdekken.

Na het lezen van deze grafische roman ga je nooit meer op dezelfde manier kijken naar een sprookje zoals ‘Peter Pan’ of de ‘Kronieken van Narnia’, waarbij kinderen verdwijnen via het raam of een kast. En is dat niet de bedoeling van goede lectuur?