Zo’n 50 jaar geleden, toen ik nog studeerde en mijn geld als postbode verdiende, liep ik met een tas met post ergens in Haarlem. Enkele kinderen waren cowboy en indiaan aan het spelen en ik hoor “Paw, paw. Jullie zijn dood”. Er wordt prompt gereageerd: “Krijgers verzamelen. Door zo iets lulligs sterven wij niet”.

Vanmiddag spelen vlak voor ons balkon een paar kinderen oorlogje. Een knulletje wordt getroffen en is dood: hij vouwt theatraal zijn handen voor zijn hart, zakt langzaam in elkaar en roept: “Ben jij dat moeder. Ik zie een helder licht”.
Dat jochie verdient een toneel- of cabaretprijs.

Mooi! :]

Ik zat wat op te ruimen vandaag en plots kwam daar mijn oude teddybeer terug boven. Enfin, ik zal eerlijk zijn, ver weg is ie nooit geweest. Die stond mooi op een schapje boven ons bed. Wel was het een hele tijd geleden dat ik die nog eens had vastgenomen. En van het een komt het ander. Eens knuffelen, vastnemen en over de buik strelen. Jah, je terug even een tiener voelen. En al wrijvend voelde ik terug dat kleine priemende dingetje ter hoogte van de borst dat mij jaren terug zo ongerust heeft gemaakt. Ik heb daar toen nooit aan durven trekken of prutsen uit angst dat ik de hele beer naar de vaantjes zou maken.

maar ja, ondertussen wat ouder geworden, dus... Eens van nabij bekijken en eens aan trekken. Het lost helemaal niet gemakkelijk. Dus nog wat harder trekken en uiteindelijk lost het toch. Blijkt het gewoon een stukje stro te zijn dat los door de "pels" van de beer is gekomen. Heb ik daar als jonge snaak die slapeloze nachten voor moeten meemaken?

Het leuke van dit hele verhaal is dat dat dus totaal uit mijn gedachten was gegaan. Ik had daar als volwassene nooit meer bij stil gestaan. En gewoon door die aanraking met dat beertje kwamen al die jaren terug alsof het gisteren was.

Een menselijk brein is toch iets gek, hé! :]

Ik krijg er bijna de tranen van in de ogen.
De kleine Fluit in zijn ledikantje met naast hem zijn knuffel. Dodelijk ongerust betast Fluitje zijn speelkameraadje, maar dat maakt hem alleen maar banger. Is het een tumor? Gaat het om een oude oorlogswond en zoekt een granaatscherf zich een weg naar buiten? De angst beklemd het jongenshart, een angst die hij met niemand kan delen.

En nu, jaren later, komt de bevrijding. Fluiten maakt ons allen deelgenoot van zijn traumatische ervaringen en ontdoet zich van de geestelijke kluisters uit het verleden.

Leuk om zo iets hier te lezen. Fluiten, je maakt dit forum echt lezenswaardig.